روزها گذشت و گنجشک با خدا هیچ نگفت..

فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان

این گونه می گفت:" می اید من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود

و یگانه قلبی ام که دردهایش را در خود نگه میدارد"

و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست.

گنجشک هیچ نگفت...و خدا لب به سخن گشود" با من بگو از انچه سنگینی

سینه توست"

و سنگینی بغض راه گلویش را بست

سکوتی در عرش طنین انداز شد. فرشتگان همه سر به زیر انداختند.

خدا گفت:" ماری در راه لانه ات بود. خواب بودی.باد را گفتم تا لانه ات را وازگون

کند.انگاه تو از کمین مار برگشودی.."

گنجشک خیره در خدایی خدا مانده بود.

خدا گفت:"وچه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به

دشمنی ام برخاستی."

اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود.ناگاه چیزی در درونش فروریخت.

های های گریه هایش ملکوت خدا را بر کرد.